De laatste avond was een schot in de roos! De Fransen toonden ons een sterk staaltje van gastvrijheid. Iedereen sloeg aan het bakken of koken en er werd een tafel heerlijks voorzien voor elkeen.

Na terug wat dansvoorstellingen, dansten we de beentjes los.

Moe maar tevree ging iedereen daarna de laatste, te korte nacht in Frankrijk in.

's Morgens verzamelden we kwart voor 8 aan de schoolpoort. De valiezen werden ingeladen. Ik sprak nog een emotioneel woordje van dank uit naar de gastgezinnen die het onderste uit de kan haalden om hun gastkindje te verwennen en naar Philippe, le (bat)maître, die ons een onvergetelijke week bezorgde en bijzonder gastvrij was.

Nog een dikke knuffel aan Philippe en ons gastgezin en de dan was het tijd om op de bus te stappen.

Doordat het eerste stuk door de bergen was, werden veel kindjes wagenziek. Gelukkig hadden we in Valence wat tijd om een frisse neus te halen, voor we aan ons tweede traject begonnen op de trein.

Waren er sommigen wat moe?

En dan met vertraging, hoe kan het ook anders, we moesten rekenen op de Belgische NMBS, konden we eindelijk weer in de vertrouwde armen vallen van mama en papa. Wat een avontuur hebben we achter de rug!